Çocuğun yürüme, konuşma, sütten kesilmesi, adımları öğrenme, kavrama, bağımsızlığını ve özgürlüğünü kazanmak için geçirdiği ön evredir.

Çocuklar doğuştan özgür ve bağımsızdırlar. Doğa bunun oluşmasını sağlar. Maria Montessori'ye göre Çocuğu özgürleştirme süreci doğumdan itibaren başlar. Doğar doğmaz annesinin fonksiyonlarından bağımsız hale gelen çocuğu, doğa yüzüstü bırakmaz. Doğa, yeni doğan çocuğa karşılaştığı ortamı benimseme ihtiyacını gidermek için içgüdü temin eder. Böylelikle yeni doğan çocuk, dünyayı ele geçirme psikolojisiyle hareket etmeye başlar.

Çocuğun 3 ve 6 yaş arasında oluşan karakter bozukluklarının giderilmesi mümkün. Anne babanın bu evredeki farkındalığı evliliklerinde önemli rol oynamaktadır. Ayrıca çocuğun karakterinin kendisinin belirlemesi de önemli bir faktör. Böylelikle çocuk, kendi benliğinin farkındalığını keşfeder. Doğayı kullanmaya başlar ve yaratıcılık duygularını ön plana çıkarır. Bu adım uyum sağlamakla başlar.

Hayvanlara göre insanlar değişken yaratıklardır. Her coğrafi bölgede yaşayabilirler ve sınırsız alışkanlıklara sahip olabilirler. Bebekliğinde edindiği alışkanlıkla sınırlı kalmayabilir çeşitli karakterlere sahip olabilirler. Kalıtsallıkları azdır. Hayvanlar öyle değildir bebekliklerinden bu yana aldığı tırmanma, kazma, koşma vb. özellikler onlar için kalıtsaldır değiştirilemezler ve evcilleştirilemezler.

Duyarlılık çocukların gelecekte zihninin açık olmasını sağlar anlamak ve anlaşılmak onlara aşılanan en önemli özelliktir. Bir anne babanın bu denli önemli ayrıntının farkında olmaları aslında kendilerinin de duyarlılık evresinde eğitici rol oynadığını gösterir. Çocuk yetiştirmede en önemli faktör evliliktir. Evlilik; çocuğu toplumsal yaşamaya hazırlar. Çevre bunu sağlasa da, çocuk öncelikle hoşgörüyü sevgiyi saygıyı anneden ve babadan görür ve uygular aile bunu kendisine nasıl uygulayacağını da gösterir.

Çocuğun gelişim sürecinde ona büyümenin getirilerini göstermek veya büyüme sürecinden geçtiğini hissettirmek çocuk için sağlıklı adımlar değildir. Çocuk büyüme süreci boyunca aldığı tüm kararlar doğrultusunda kendi benliğini oluşturacaktır. Ona müdahale etmek onun kendiliğinden oluşan karakterini etkiler. Karşımızda çok zeki, görmediklerimizi gören ve anlaşılması zor bir varlıkla karşı karşıyayız. Bu özel dünyasında çocuğun kendi kendine edindiği öz güveni çocuk farkına varana kadar aile onu korumalıdır.

Bilimsel araştırmalar sonucu elde edilen verilere göre yetişkinler çocuklar üzerinde onların gelişimini engelleyici bazı davranışlara sahiptirler. Mesela bir çocuğa yürümeyi öğretmek buna örnek olabilir. Çocuklar vücutlarının gelişimlerine göre fiziksel eğitime tabi tutulmalıdır. Çünkü ayak kasları ilerde zarar görebilir. Aynı zamanda yürümeye zorlanan bir çocuğa uzun süre baskı yapıldıktan sonra yürümeyi öğrenemediğin de bu çocuğun duygusal olarak çöküşüne sebep olacaktır.

Aileler çocukların, çocukların yetişkinlerden farklı öğrenme yeteneklerine sahip olduklarını unutmamalıdır. Bu bilimsel olarak kanıtlanmıştır. Aileler seminer vb. etkinliklere katılarak gerçek bir eğitmen olabilirler. Günümüzde bu durum her zaman okul öncesi öğretmenlerde görülen bir eksiklik olarak görülse de asıl eksikliğin ailede de olduğu gerçeği göz önüne alınmalıdır. Çünkü farkındalık kavramı çoğu sorunun çözümüdür. Aile önce kendini eğiterek sağlıklı bir birey yetiştirebilir.